18 maja 2020r. świętujemy setną rocznicę urodzin św. Jana Pawła II. W tym dniu nasze myśli koncentrują się wokół wciąż aktualnego nauczania Papieża Polaka. Przywołujemy w pamięci kadry z pielgrzymek, które odbył do naszej ojczyzny oraz wciąż pielęgnujemy to niezwykłe dziedzictwo duchowe jakie po sobie zostawił.

Przypomnijmy sobie kilka faktów z życia św. Jana Pawła II

Karol Wojtyła urodził się 18 maja 1920 roku w Wadowicach jako syn Karola Wojtyły i Emilii z domu Kaczorowskiej. Miał o 14 lat starszego brata Edmunda oraz siostrę Olgę, która zmarła tuż po urodzeniu. 25 maja 1929 roku Karol Wojtyła przystąpił do Pierwszej Komunii Świętej, a następnie służył do Mszy jako ministrant. Rodzice wychowywali go w religijnej, artystycznej i patriotycznej atmosferze. Karol Wojtyła ukończył w Wadowicach czteroklasową szkołę powszechną oraz neoklasyczne Gimnazjum Państwowe im. Marcina Wadowity. Był wybitnym i bardzo uzdolnionym uczniem. Talenty literackie oraz aktorskie rozwijał w Szkolnym Kółku Dramatycznym działającym w gimnazjum. Wojtyła jako gimnazjalista współreżyserował sztuki teatralne, uczestniczył w konkursach recytatorskich i pisał wiersze. 14 maja 1938 roku zdał egzamin dojrzałości.

Po śmierci matki oraz brata wychowaniem przyszłego Papieża zajął się ojciec – człowiek głęboko wierzący, który stał się dla Karola „pierwszym domowym seminarium”. Codziennie ojciec z synem chodzili na Mszę Świętą. Latem w 1938 roku Wojtyłowie wyjechali do Krakowa. W Krakowie Karol Wojtyła mieszkał 40 lat – od rozpoczęcia studiów polonistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1938 roku do wyboru na Papieża 16 października 1978 roku. W czasie okupacji niemieckiej, aby uniknąć wywozu na przymusowe roboty do Niemiec, najął się do pracy jako robotnik.

Ważną częścią duchowej ojczyzny Karola Wojtyły był wadowicki Karmel oraz sanktuarium w Kalwarii Zebrzydowskiej. Duchowość karmelitańską pogłębiał po przeprowadzce do Krakowa poznając dzieła św. Jana od Krzyża i św. Teresy z Avila.

Szczególnym miejscem dla Wojtyły było sanktuarium Matki Bożej w Kalwarii Zebrzydowskiej, do którego często wracał zarówno jako ksiądz i biskup powierzając Maryi sprawy Kościoła. 19 sierpnia 2002 roku odbył pielgrzymkę podczas, której przed Cudownym Obrazem prosił w homilii, by modlić się za niego za życia i po śmierci, a następnie w przejmujących słowach raz jeszcze zawierzył Maryi siebie i Polskę – Tobie oddaję wszystkie owoce mego życia i posługi; Tobie zawierzam losy Kościoła; Tobie polecam mój naród; Tobie ufam i Tobie raz jeszcze wyznaję: Totus Tuus, Maria! Totus Tuus. Amen. Wizerunek Maryi Kalwaryjskiej Jan Paweł II miał w swoich apartamentach w Watykanie.

To w Krakowie Karol Wojtyła dojrzewał do podjęcia decyzji o kapłaństwie. Po nagłej śmierci ojca w 1941 roku, jesienią 1942 roku wstąpił do tajnego seminarium duchownego. Święcenia kapłańskie przyjął 1 listopada 1946 roku z rąk arcybiskupa Krakowa Adama Sapiehy. W latach 1946-1948 studiował w Rzymie na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu. W latach 1948-1949 był wikarym w Niegowici. Świadectwo moralności, jakie wystawił młodemu wikaremu proboszcz parafii jest warte uważnego przeczytania: (…) był kapłanem wzorowym. Życie Jego złączone z Bogiem jaśniało blaskiem cnót: pokorny, cichy poza pracą obowiązkową całe godziny spędzał u stóp tabernakulum. Co tydzień się spowiadał, biednych wspomagał hojnie, dla siebie nie pozostawiając nawet na konieczne szaty czy urządzenie mieszkania. Wprost heroicznie poświęcał się pracy nad młodzieżą. (…) Kazania głosił głębokie. Wszyscy z radością go słuchali. Dla proboszcza i księdza kolegi uprzejmy i usłużny. Wzór kapłana świętego i nieskazitelnego. W 1949 roku ks. Karol Wojtyła został duszpasterzem studentów przy kościele św. Floriana w Krakowie. W 1958 roku został konsekrowany biskupem pomocniczym a sześć lat później został arcybiskupem.

Habemus papam – słowa, które wybrzmiały z placu św. Piotra 16 października 1978 roku obwieszczające wybór Karola Wojtyłę na przewodnika Kościoła. Nie lękajcie się. (…) otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi – te słowa św. Jana Pawła II stały się kluczem do zrozumienia 27 lat pontyfikatu. Były one zaproszeniem do pójścia za Chrystusem i do wypłynięcia na głębię wiary. 13 maja 1981 roku turecki zamachowiec Mehmet Ali Agca dokonał zamachu na życie Papieża na placu św. Piotra. Jan Paweł II, gdy tylko odzyskał przytomność powiedział, że przebacza zamachowcy – modlę się za brata, który zadał mi cios i szczerze mu przebaczam. Papież wiedział, że ocalenie zawdzięcza Matce Bożej z Fatimy, której rocznica pierwszych objawień w 1917 roku przypada właśnie 13 maja. W pierwszą rocznicę zamachu Jan Paweł II pojechał do Fatimy, by w koronie Matki Bożej umieścić kulę, która go raniła. Podziękował Maryi za ocalenie i po rak kolejny wyznał Totus Tuus Maryjo i zawierzył Jej ponownie siebie, Kościół i świat.

Papież do ojczyzny pielgrzymował 8 razy – w 1979 roku, 1983 roku, 1987 roku, 1991 roku (w czerwcu i sierpniu), 1995 roku, 1997 roku, 1999 roku i 2002 roku. We wszystkim, co mówił i czego uczył, było głębokie umiłowanie ojczyzny. Jan Paweł II każdą pielgrzymkę rozpoczynał od ucałowania ziemi. Ze szczególną czcią czynił to w Polsce. W czerwcu 1983 roku w czasie stanu wojennego podczas pielgrzymki powiedział: Pocałunek złożony na ziemi polskiej ma dla mnie sens szczególny. Jest to jakby pocałunek złożony na rękach matki – albowiem Ojczyzna jest naszą matką ziemską. Polska jest matką szczególną. Niełatwe są jej dzieje. Jest matką, która wiele przecierpiała i wciąż na nowo cierpi. Dlatego też ma prawo do miłości szczególnej.  17 sierpnia 2002 roku w Krakowie – Łagiewnikach Jan Paweł II zawierzył świat Bożemu Miłosierdziu. Wzywał do tego, abyśmy byli Apostołami Bożego Miłosierdzia.

Św. Jan Paweł II został okrzyknięty patronem rodzin. Rodzina, dzieci, życie od poczęcia do naturalnej śmierci, małżeństwo jako nierozerwalny związek kobiety i mężczyzny były wielką troską i wielkim tematem nauczania Papieża. W „Liście do Rodzin” Papież Polak pisał: Pośród tych wielu dróg rodzina jest drogą pierwszą i z wielu względów najważniejszą. Jest drogą powszechną, pozostając za każdym razem drogą szczególną, jedyną i niepowtarzalną, tak jak niepowtarzalny jest każdy człowiek. Jan Paweł II był Papieżem młodzieży. Kochał młodzież i liczył na młodych! Mówił, że są nadzieją Kościoła.

Jan Paweł II odszedł do Domu Ojca 2 kwietnia 2005 roku o godz. 21:37. Umierał między Niedzielą Zmartwychwstania a świętem Bożego Miłosierdzia. Umierał tak jak żył – na oczach świata, spokojny, do końca zjednoczony w cierpieniu z krzyżem Chrystusa. To była ostatnia papieska katecheza okrzyknięta nienapisaną, najważniejszą encykliką. Papież, który wcześniej uczył jak żyć, jak znosić cierpienie i krzyż, które są częścią każdego indywidualnego losu, uczył też jak umierać. Uczył, że życie ma sens. Śmierć leży w zamyśle Boga, a nadzieję na życie wieczne daje Zmartwychwstały Chrystus. 8 kwietnia 2005 roku świat pożegnał Jana Pawła II – wielkiego Papieża.

Dziękujmy Bogu za niezwykły dar Boga dla Kościoła, Polski i świata w postaci ukochanego Ojca Świętego Jana Pawła II. Pielęgnujmy w nas to bogate i szczególne dziedzictwo duchowe, jakie po sobie pozostawił. Pójdźmy jego śladami, zmierzajmy ku świętości. Módlmy się za jego wstawiennictwem za naszą umiłowaną Ojczyznę i Kościół Święty. Idźmy z odwagą za Chrystusem, oddajmy się Jego Matce – nie lękajmy się!

Źródło: E. K. Czaczkowska, „Przewodnik po Muzeum. Dom Rodzinny Ojca Świętego Jana Pawła II w Wadowicach.