Środa Popielcowa to dla ludzi wierzących szczególny dzień. To także szczególny czas w Kościele. Środą Popielcową rozpoczynamy czterdziestodniowy okres Wielkiego Postu. Czas duchowych przygotowań do przeżycia najważniejszych świąt naszej wiary – świąt Zmartwychwstania Pańskiego.

Pan Bóg tak pięknie stworzył świat, że Wielki Post łączy się z tym okresem, kiedy wszystko zaczyna budzić się do życia. Bo czas Wielkiego Postu to właśnie taki czas kiedy człowiek musi na nowo ożyć. Czasami przez codzienne życie, zabieganie, gonitwę i różne sprawy zapominamy o tym co w życiu najważniejsze. W Środę Popielcową Kościół przypomina nam przez akt posypania głów popiołem i wypowiadanych przez kapłanów słów: „prochem jesteś i w proch się obrócisz”, „nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”, że to wszystko w czym się poruszamy jest takim prochem, uświadamiając nam o nieuchronnym przemijaniu i znikomości ludzkiego życia poddanego śmierci. Bo to co pozostaje po człowieku to dobro. Mówi Ewangelia, że Pan Jezus przeszedł przez życie dobrze czyniąc. Bo człowiek to nie tylko ten proch. Nasze ciało rozsypie się w proch, uroda przemija, piękno przemija, wszystko przemija i Kościół przypomina nam abyśmy nie zagalopowali się w tym życiu, abyśmy widzieli inaczej, abyśmy mięli czas dla Pana Boga i umieli Mu podziękować, nie tylko wtedy kiedy w życiu się powodzi, kiedy się cieszymy ale trzeba również Bogu dziękować wtedy kiedy przychodzą w życiu trudne chwile. Człowiek to nie tylko ten popiół, człowiek to przede wszystkim duch, to życie od Boga i my w Wielkim Poście idziemy ku innemu życiu. A do tego innego życia ma prowadzić nas wiara, musimy wierzyć. Mamy ciągle pamiętać, że jest Wielki Post, że zostaliśmy naznaczeni popiołem, że mamy się więcej modlić, że mamy spełniać więcej uczynków miłosierdzia, okazywać więcej miłości, że mamy pościć w różnej formie odmawiając sobie pokarmów, zmieniać własne przyzwyczajenia, aby to był inny czas, czas nawrócenia. W Wielkim Poście mamy przypominać innym i modlić się za tych, którzy drogi do Boga zagubili, którzy się błąkają i plątają, jak tułacze, którzy nie wiedzą dokąd pójść. My bądźmy pielgrzymami, którzy wiedzą po co żyją i dokąd zmierzają, idąc w pielgrzymce do domu Ojca. Jak pisał św. Jan Paweł II „Pełna wyrazu ceremonia popielcowa kieruje nasze myśli ku rzeczywistości wiecznej, nigdy nieprzemijającej, ku Bogu, który jest początkiem i końcem, alfą i omegą naszego istnienia”.

Rozpoczęliśmy czas łaski, zbawienia i nawrócenia. Niech ten popiół towarzyszy przez cały okres Wielkiego Postu, abyśmy dobrze się przygotowali do najważniejszych świąt naszej wiary – Tajemnicy Paschalnej – pamiątki męki, śmierci i zmartwychwstania Pana.