„Serce Jezusa, w łonie Matki Dziewicy od Ducha Świętego ukształtowane — zmiłuj się nad nami”. Wezwanie to dotyczy bezpośrednio tej tajemnicy, jaką rozważamy, odmawiając „Anioł Pański”: za sprawą Ducha Świętego zostało ukształtowane w łonie Dziewicy z Nazaretu Człowieczeństwo Chrystusa: Syna Ojca Przedwiecznego.

Za sprawą Ducha Świętego zostało ukształtowane w tym Człowieczeństwie — Serce! Serce, które jest centralnym organem ludzkiego organizmu Chrystusa — i równocześnie prawdziwym symbolem Jego życia wewnętrznego: myśli, woli, uczuć. Poprzez to Serce Człowieczeństwo Chrystusa jest w sposób szczególny „świątynią Boga” — a równocześnie poprzez to Serce pozostaje nieustannie otwarte na człowieka i na wszystko, co „człowiecze”: „Serce Jezusa, z którego pełności wszyscyśmy wzięli”.

Miesiąc czerwiec jest w sposób szczególny poświęcony czci Serca Bożego. Nie tylko jeden dzień: święto liturgiczne, które zwykle wypada w czerwcu — ale wszystkie dni. Z tym łączy się pobożna praktyka, aby codziennie odmawiać lub śpiewać litanię do Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Jest to wspaniała modlitwa, w całości skupiona na tajemnicy wewnętrznej Chrystusa: Boga-Człowieka. Litania do Serca Jezusa czerpie obficie ze źródeł biblijnych, a równocześnie odzwierciedla najgłębszej doświadczenie ludzkich serc.

Jest to równocześnie modlitwa uwielbienia i autentycznego dialogu. Mówimy w niej o Sercu — a równocześnie pozwalamy sercom rozmawiać z tym jedynym Sercem, które jest „źródłem życia i świętości” oraz „pożądaniem wzgórz wiekuistych”. Z Sercem, które jest „cierpliwe i wielkiego miłosierdzia” oraz „hojne dla wszystkich, którzy Go wzywają”.

Modlitwa ta, odmawiana i rozważana, staje się prawdziwą szkołą człowieka wewnętrznego: szkołą chrześcijanina.

źródło: Jan Paweł II – Modlitwy i rozważania na każdy dzień roku.