15 sierpnia jak co roku obchodzimy jedną z najpiękniejszych uroczystości Maryjnych – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Tego dnia wypada również rocznica Bitwy Warszawskiej określanej mianem Cudu nad Wisłą z 1920 roku, kiedy to wojsko polskie odniosło zwycięstwo nad bolszewikami.

Tak o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny pisał św. Jan Paweł II „Znajdujemy się na progu wieczności. Życie Matki Chrystusowej na ziemi już się zakończyło. I oto w chwili, kiedy dopełnia się w Niej prawo śmierci, zwyciężonej przez zmartwychwstanie Jej Syna, z Serca Maryi wypływa na nowo hymn, który jest hymnem zbawienia i łaski: hymnem wniebowzięcia. Kościół kładzie z powrotem w usta Wniebowziętej, Matki Bożej Magnificat: Raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy… Wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny (Łk 1, 47. 49).” Te słowa powinny być dla nas bardzo szczególne, ponieważ jak wiemy św. Jan Paweł II powierzył cały Swój pontyfikat Maryi powtarzając często TOTUS TUUS – CAŁY TWÓJ MARYJO. Idąc za wzorem Papieża Polaka przyjmijmy taką samą dewizę zawierzając nasze życie pod opiekę Maryi tej jak bardzo kochającej Matki, pokornej Służebnicy i zawsze Dziewicy.

Postawa Maryi daje nam nową wizję życia – „wizję wytrwałej i spójnej wiary. Wiary, która jest światłem życia codziennego. Tych dni niekiedy spokojnych, ale często burzliwych i trudnych. Wiary, która rozjaśni w końcu ciemności śmierci każdego z nas” (św. Jan Paweł II – „Modlitwy i rozważania”).