Na liturgię Wielkiej Soboty składa się akt poświęcenia pokarmów oraz Liturgia Wieczerzy Paschalnej. Tego dnia Kościół milczy. Jest to czas głębokiego skupienia i ciszy. Moment czuwania przy Grobie Pańskim.

Zwyczaj przynoszenia pokarmów przez wiernych do kościołów i kaplic ma bogatą symbolikę. Święcimy chleb na pamiątkę nakarmienia przez Jezusa tłumów na pustyni, wędlinę na przypomnienie baranka spożywanego przez Jezusa i uczniów w wieczerniku podczas Święta Paschy i jajka jako symbol nowego życia. Tradycja ta pośrednio nawiązuje do Ostatniej Wieczerzy.

Podczas Liturgii Wieczerzy Paschalnej kulminacyjnym momentem jest poświęcenie ognia i odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych. Rozważanie męki Jezusa Chrystusa skupiają nasze myśli przy śmierci, jej nieuchronności i tego, że jesteśmy wobec niej bezradni. Śmierć zawsze wnosi w nasze życie niepokój, zabiera jego radość, doświadcza cierpieniem, łzami, niepokojem. Często w obliczu kryzysu egzystencjalnego zadajemy sobie pytanie – po co tak naprawdę żyjemy? Po co zmagamy się z trudami życia codziennego? Po co skoro i tak umrzemy? Odpowiedzią na te pytania jest sam Chrystus, Światłość Prawdziwa rozpraszająca mroki cierpienia i śmierci. Mamy iść za Jezusem, który rozprasza wszystkie mroki naszego życia. Mamy podążać światłem wiary za Chrystusem jak pielgrzymi, aby nie dać się skusić chwilową szczęśliwością i modą oferowaną przez współczesny świat. Bo to Jezus jest Prawdą, Drogą i Życiem. Przez chrzest staliśmy się Dziećmi Bożymi, przez chrzest zostaliśmy włączeni do Kościoła.

Istota naszego chrześcijaństwa zawiera się w tajemnicy Zmartwychwstania, które jest nadzieją, bo „błogosławieni, którzy nie widzieli a uwierzyli”. To jest prawdziwa siła naszej wiary i nie możemy pozwolić, aby jej światło zgasło. Musimy dbać o to, aby światło naszej wiary rozpraszało mroki tego świata i prowadziło nas do Jezusa, których „umarł ale żyć będzie”.