„Umiłowałem cię wieczną miłością, przeto tak długo darzyłem cię łaską” (Jer. 31, 3). Największym nieszczęściem dla chrześcijanina jest grzech. Grzech śmiertelny ciężko obraża Boga i niszczy życie łaski. Popełnia go ten, kto sprzeciwia się Bogu w ważnej sprawie świadomie i dobrowolnie. Grzech powszedni (lekki) jest również obrazą Boga, lecz w sprawie mniej ważnej. Oziębia on naszą miłość do Boga. Z nieszczęścia grzechu ratuje nas miłość Boża, która zawsze wychodzi naprzeciw człowiekowi. Człowiek zostaje uwolniony z grzechu i wraca do miłości Bożej dzięki i przez pokutę. Pan Jezus ustanowił ten sakrament w dniu swego Zmartwychwstania, gdy powiedział do Apostołów: „Weźmijcie Ducha Świętego, którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie są im zatrzymane” (J. 20, 21- 23). Sakrament pokuty ustanowiony jest na sposób sądu. Wszystkie świadome i ciężkie przekroczenia Prawa Bożego są poddane sędziowskiej władzy ustanowionej przez Chrystusa w Kościele Świętym.

DO GODNEGO PRZYJĘCIA SAKRAMENTU POKUTY KONIECZNE JEST WYPEŁNIENIE NASTĘPUJĄCYCH WARUNKÓW:

Rachunek sumienia – rozrachunek z własnym sumieniem, przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej, dobrze wypełnionej spowiedzi, zastanowienie się czy w moim życiu nastąpiła poprawa.

Żal za grzechy – zerwanie z grzechem, wyznanie żałości i skruchy.

Mocne postanowienie poprawy – najważniejszy warunek godnego przyjęcia sakramentu pokuty, ponowne nawiązanie przyjaźni z Bogiem.

Szczera spowiedź – wyznanie wszystkich grzechów przed kapłanem.

Zadośćuczynienie – odmówienie pokuty przyjętej na spowiedzi świętej, naprawienie krzywdy wyrządzonej bliźnim, wyrównanie zła dobrem.